Vanwege het toenemend aantal corona-patiënten moet het UMCG dagelijks beslissen van welke patiënten de operatie wel of niet kan doorgaan Dat zorgt voor een hoop frustratie, boosheid en verdriet, zowel bij patiënten als onder het ziekenhuispersoneel.
Boosheid en frustratie
“Het is ontzettend lastig en pijnlijk. Want we moeten hoe dan ook patiënten teleurstellen”, zegt Chirurgie-chef Ger Sieders. “Als er ’s nachts meerdere patiënten met een ongeval op de SEH binnenkomen en acute zorg nodig hebben, dan heeft dat gelijk grote gevolgen voor de geplande operaties.”.
Dan kan het niet anders dan dat het ziekenhuis operaties afbelt, vervolgt Sieders: “Sommigen reageren gelaten want die waren er al bang voor, anderen barsten in tranen uit of worden boos. Heel begrijpelijk. Ze hebben naar de operatie toegeleefd, thuis en op het werk van alles geregeld, familie heeft vrij genomen en ga zo maar door.”
De knellende zorg laat niet alleen patiënten teleurgesteld en boos achter. Ook in het Integraal Capaciteitsteam UMCG, het team wat moet bepalen welke operaties wel of niet doorgaan, knettert het soms: “Soms zijn er felle discussies binnen het team en met de behandelaren. Dan botsen we met elkaar, is er boosheid en frustratie. Maar het lukt altijd om samen weer door één deur naar buiten te gaan.”
‘We moeten aan de bak. We hebben geen keuze’
Het team vreest dan ook voor de toekomst, vervolgt Sieders: “Wanneer de zogenaamde code zwart wordt afgekondigd, moeten we kiezen wie we een IC-bed geven: een corona-patiënt die er 2 of 3 weken ligt, of een hartpatiënt die er 1 of 2 dagen ligt waarna het bed weer snel beschikbaar is voor een andere patiënt. Code zwart komt steeds dichterbij en we zijn allemaal moe. Maar we moeten aan de bak. We hebben geen keuze.”
