De coronacrisis raakt iedereen. Bijvoorbeeld Muziekorganisatie Noord, de MON, aan de Bieslookstraat. De plek waar normaal bands, koren, orkesten en dansgezelschappen kunnen oefenen. Eigenaar Ruud de Vries verwacht dat het vanaf september allemaal wat normaler gaat worden.
Hoi Ruud! Hoe gaat het?
“Met mij gaat het goed, en bij de MON staan we ook niet stil. Er gebeurt van alles, alleen niet op de manier die we ons anderhalf jaar geleden hadden kunnen bevroeden. Je moet je voorstellen dat wij als organisatie dubbel hard geraakt worden omdat ik zowel in de cultuursector als binnen de horeca val. Dat zijn juist de hoeken waar de klappen vallen. Ik kan gelukkig gebruik maken van de noodsteunpakketten die door de overheid beschikbaar zijn gesteld, maar subsidies van de gemeente krijg ik niet. Na een jaar coronamaatregelen zie ik wel dat de bodem van de schatkist in zicht komt. Maandelijks moet ik zo’n 1.000 of 2.000 euro bijleggen om de tekorten aan te vullen. Dat houdt straks op een gegeven moment op, want geld is niet oneindig.”
Jij bent ook in een sector actief die vanaf het allereerste begin te maken heeft gekregen met de coronamaatregelen …
“Klopt. Ik weet het nog heel goed. Het was zondag 16 maart. Ik stond achter de bar in MON en er was een persconferentie van het kabinet aangekondigd. Ik zie voormalig minister Bruno Bruins nog staan. Dat hij zei dat om 18.00 uur de horeca dicht moest in de strijd tegen het coronavirus. Het ervoer alsof we in een hele slechte film waren beland. We hebben de koppen toen bij elkaar gestoken en hebben toen besloten om per direct te stoppen, om het gebouw af te sluiten. Dat was het begin.”
De lockdown hield uiteindelijk tot in het late voorjaar aan. Hoe heb je dat ervaren?
“We zijn tot 18 mei helemaal dicht geweest. We hebben ons in die periode zo goed mogelijk proberen voor te bereiden. Ventilatie was het toverwoord. Dus we zijn alle ventilatoren gaan schoonmaken, we hebben looproutes aangelegd, we hebben handenwasstations gemaakt. En ondertussen hebben we contact proberen te houden met iedereen. Behalve met de muzikanten en bands die hier oefenen, ook met docenten, koren, orkesten en de mensen van de dagbesteding die hier een plek hebben. Met laatstgenoemde categorie hebben we zelfs dagelijks contact gehouden.”
En dan wordt het 18 mei. De dag dat er weer iets mogelijk is …
“Klopt. En het was een gekkenhuis. Er was behoefte aan grote ruimtes. Ik had een grote orkestruimte, die ik iedere dag wel elf keer kon verhuren. De vraag was ook zo groot dat ik besloot om van twee kleine oefenruimtes achter in het gebouw, één te maken. Dit kon ik makkelijk realiseren omdat het gebouwd is door middel van skeletbouw. In de zomer is het rustig voortgekabbeld. In september hebben we de drukste maand ooit gehad. Iedereen had behoefte om iets te doen. Sinds de herfstvakantie hebben we weer te maken met een lockdown.”
Houd je het financieel nog wat vol?
“Wat ik al zei, ik kan gebruik maken van verschillende noodsteunpakketten. Ondertussen lopen de vaste lasten wel door. De verzekeringen, de elektra en de personeelskosten. Ik heb met verschillende crediteuren deals gemaakt om alles behapbaar te houden. Tot nu toe kunnen we alles betalen, maar de bodem van de schatkist komt nu wel in zicht. En het is ook ingewikkeld hè. Ik zei al dat wij zowel een cultuur- als horecabestemming hebben. Maar wat zijn we precies? Niemand kan het mij zeggen. Maandag is het geel, dinsdag is het zwart, woensdag is het roze. De onduidelijkheden zijn groot. We volgen in ieder geval de richtlijnen van het RIVM en proberen alles zo goed mogelijk in te richten.”
De MON is een plaats waar heel veel bandjes, orkesten en koren repeteren. Hoe houden jullie het contact in stand?
“Kijk, normaal is dit een plek waar het bruist van de activiteiten. Nu loop ik door het gebouw en dan is het stil. Ik maak mijn ronde door de ruimtes, maar er is niks aan. Ik word er echt verdrietig van, en de eenzaamheid overheerst ook wel wat. Gelukkig heb ik heel veel lieve mensen om mij heen die mij steunen. En om het contact met de mensen binnen MON ook te behouden sturen we nieuwsbrieven en maken we vlogs. Deze vlogs plaatsen we op onze social media-kanalen. De filmpjes laten een beeld zien hoe we er nu voor staan maar het gaat ook over de periode na corona. Ik verwacht dat dit na de zomer zal zijn, want ondanks alles wat er gezegd wordt verwacht ik dat het normale leven pas in september weer wat opgepakt kan worden. Dus we laten zien hoe we ons daar op voorbereiden.”
Je klinkt positief …
“Ja, en dat ben ik ook. Corona en de maatregelen om het virus onder de duim te houden zijn vreselijk, maar ze bieden ook kansen. Maar ik weet wel dat de impact groot is. Ik denk dat wij het wel gaan overleven. Ik verwacht ook dat wij het vanaf september ontzettend druk gaan krijgen. Maar ik hoor ook verhalen uit de stad van instellingen en toko’s die op omvallen staan, of al omgevallen zijn. Deze coronacrisis zal zorgen voor een kaalslag. Die is nu nog niet zichtbaar, maar dat gaan we wel zien.”
