De coronacrisis raakt iedereen. Met name de evenementensector wordt hard geraakt. Nathaniël van Veenen uit Garmerwolde is gitaardocent en daarnaast speelt hij sinds 2017 in de begeleidingsband van cabaretière Sara Kroos.
Hoi Nathaniël! Hoe gaat het?
“Tjah, alles ligt op zijn gat. Als gitaardocent kan ik nog wat online lessen geven, maar het spelen in theaters ligt helemaal stil. Afgelopen week kreeg ik de agenda voor het nieuwe seizoen toegestuurd. Dat seizoen loopt van september tot en met april. De agenda staat bomvol. Wat dat betreft heeft onze manager fantastisch werk verricht. Maar ik zie het somber in. In de theaters maken wij pas winst als de zaal helemaal vol zit. Wie kan mij verzekeren dat we in september niet meer met afstandsregels te maken hebben? Als de theaters open kunnen, en er kunnen maximaal vijftig man in, dan is dat voor ons niet rendabel. Dat gaan we ook niet doen. Er zijn cabaretiers die dezelfde show drie keer op dezelfde dag doen, en dat lukt misschien voor één of twee dagen. Maar dat houd je niet vol, en dat is ook iets wat wij niet willen.”
Even terug naar vorig jaar. Het is inmiddels ruim twaalf maanden geleden dat we te maken kregen met de eerste coronamaatregelen. Besefte je toen dat het zo lang zou duren?
“Nee. We waren onderweg naar een locatie in de buurt van Rotterdam, daar zouden we spelen. Tien minuten voor aankomst kregen we te horen dat het niet door zou gaan, dat we beter om konden draaien en weer naar huis konden gaan. Toen dacht ik, ach een weekje, dan is er wel weer wat mogelijk. Ook omdat in de week daarna voorstellingen geplanned stonden in De Kleine Komedie in Amsterdam. Uiteindelijk hebben we alles moeten cancellen. Een weekje werd drie weken en inmiddels al ruim een jaar.”
Nu zijn er door de overheid compensatiegelden in het leven geroepen om het hoofd boven water te kunnen houden …
“Ja, en eigenlijk val ik buiten alle mogelijke compensaties. Ik ben gitaardocent waarbij ik momenteel aan zo’n twintig mensen les geef. Daarmee verdien ik net teveel om in aanmerking te komen voor de toeslagen. Deze lessen geef ik aan huis, de leerlingen komen door de voordeur. Als ik in een tuinhuis les had gegeven dan was er weer een andere toeslag geweest waar ik gebruik van had kunnen maken, maar omdat ik geen tuinhuis heb, kan ik daar geen gebruik van maken. Het voelt een beetje alsof ik gestraft word omdat ik werk. Ik ken ook een collega, een pianodocent, die gezegd heeft ‘ik stop overal mee’. Ik stop als zzp’er, ik stop om op adem te komen, om de stress te weerleggen, om op die manier gebruik te kunnen maken van de regelingen.”
Stress. Je noemt het woord. Hoe is dat bij jou?
“Ik ben nu niet gestressed. Maar de gedachte van de uitzichtloze situatie waarin we verkeren, wanneer kunnen we weer spelen? Gaan we september halen? Daar krijg ik stress van. Voor mij is het spelen op een podium hetzelfde als poepen, pissen en eten. Als ik niet kan spelen dan krijg ik kortsluiting in mijn hoofd. Dan krijg ik een bepaalde druk in mijn hoofd. Dat is echt de grootste frustratie. Ik heb gelukkig een vrouw met een vaste baan waardoor we het redden. Maar zelf zit ik nu te kijken of ik de Volvo, die op diesel rijdt, kan houden of dat ik de auto toch maar om moet wisselen voor een klein bedrijfsautootje.”
Het kabinet is vandaag bijeen gekomen om de coronasituatie te bespreken. Versoepelingen lijken nog niet aan de orde. Ik hoor al een beetje aan je antwoorden dat het geen verrassing is …
“Nee, zeker niet. Je ziet de cijfers oplopen. En ik ben helemaal niet tegen het kabinetsbeleid. Dat wat er nu qua maatregelen gebeurt is ook echt nodig. Wel denk ik dat we in een eerder stadium van de pandemie te laat hebben ingegrepen waardoor we nu onnodig lang op de blaren moeten zitten. Ik bedoel, kijk naar landen als Nieuw-Zeeland en Australië. Daar hebben ze door hele strenge maatregelen controle over het virus gekregen. Daar kunnen weer dingen. Ik denk wel eens, hadden wij het maar wat strenger aangepakt.”
Grote zorgen dus of je in september weer in een theater kunt staan, maar ook zorgen over het les kunnen geven hè?
“Ja. Je zult je vast de persconferentie herinneren waarin de premier bekendmaakte dat de contactberoepen weer van start mochten. Ik was in een jubelstemming. Mijn werk als gitaardocent valt namelijk onder de contactberoepen. Maar even later kreeg ik een mailtje van het hoofd van de muziekschool, en daarin stond dat we nog niet aan de slag konden. Ja, wel online. Maar niet fysiek. Dus dan denk ik ook. Kappers die in je haar staan te wroeten en autorijinstructeurs, zij mogen aan de slag, maar ik niet. Terwijl we in onze muziekschool alles zo goed mogelijk ingericht hebben met looproutes, grote lokalen, ontsmettingsmiddelen. Ik snap het niet. En dat ik online les geef wordt gewaardeerd. Maar het is het nét niet. Online kun je door de vertraging geen muziek maken. Als ik een akkoord aan sla, hoort de leerling die pas een halve seconde later. Het werkt niet. Het is uitzichtloos.”
