Ruimtewedstrijd in Mexico eindigt in deceptie: “Onze satelliet stortte neer”

De internationale ruimtewedstrijd CanSat in Mexico-Stad heeft vijf Groningse studenten niet gebracht waar ze op gehoopt hadden. Matthias van Burg vertelt dat de satelliet na maanden hard werken uiteindelijk niet deed wat hij moest doen.

Matthias, ik kan me voorstellen dat toen jullie satelliet op hoogte werd gebracht, je met het zweet in de handen toekeek…
“Echt wel. In totaal deden er 44 teams mee. De satellieten die voor wij aan de beurt waren door een drone naar zo’n vierhonderd meter hoogte waren gebracht, hadden weinig succes. Eentje stortte neer in een tribune waar mensen zaten, en een andere kwam terecht op een naastgelegen atletiekbaan. Als team hebben we maanden hard gewerkt. We hebben met alle mogelijke scenario’s rekening gehouden. Maar bij het passeren van de tweehonderd meter klapten de vleugels niet uit en bij vijftig meter kwamen de voetjes niet tevoorschijn. Eigenlijk gebeurde er helemaal niets. We zagen onze satelliet letterlijk neerstorten op de Mexicaanse aarde. Toen hebben we als team wel even wat woorden geroepen die niet voor herhaling vatbaar zijn.”

Om dit verhaal goed neer te zetten, is het goed om bij het begin te beginnen. Hoe zijn jullie bij deze wedstrijd terechtgekomen?
“Wij zijn vijf studenten van de RUG en de Hanze. We hebben een hele tijd geleden meegedaan aan de Bridgestone Solar Challenge. Daarbij werk je als team aan het laten rijden van een zonneauto. Eén van de leden van het team werd door de RUG geïnformeerd over deze competitie in Mexico-Stad. Dat leek hem wel wat. Hij heeft daarop ons een berichtje gestuurd en uiteindelijk is het een reünie geworden van vijf personen.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Waarbij de wedstrijd als opdracht had om een satelliet heelhuids op aarde terug te laten keren, met aan boord een ei, een pak water en zaadjes die niet kapot mochten gaan…
“Afgelopen herfst hebben we als team een test gedaan. We zijn een uitkijktoren beklommen en hebben in eerste instantie geprobeerd uit te zoeken of dit iets voor ons is. Kunnen we de strijd aan? Kunnen we iets maken waarmee we een goede plek kunnen halen? Die test ging goed en daarop hebben we besloten om ervoor te gaan. Ook omdat het qua team heel erg goed klikt. Iedereen heeft verschillende achtergronden en aandachtsgebieden en dat maakt ons als kwintet erg sterk. Van de organisatie in Mexico kregen we een ‘regelboekje’ waarin beschreven stond waaraan de satelliet moest voldoen: een formaat van tien bij tien bij twintig. Waarmee het dus niet groter mocht zijn dan een melkpak. Het moest uit hout bestaan. En we moesten met de satelliet dus een ei, een pak water en zaadjes veilig laten landen.”

Hoe ga je dan te werk?
“Je gaat heel veel testen en proberen. Klopt deze aanname? En wat gebeurt er als we dit doen? Je bent constant aan het verifiëren. Uiteindelijk hebben we voor een ontwerp gekozen met uitklappende vleugels en voetjes. Toen dit allemaal goed werkte, zijn we het gaan integreren. We moesten zorgen dat de satelliet als één geheel ging werken. Uiteindelijk zijn we zes maanden bezig geweest om een volwaardig product in elkaar te zetten. Vorige week zijn we naar Mexico gevlogen. Alle onderdelen hadden we in een kist gestopt en dat hebben we hier weer in elkaar gezet.”

Dat lijkt me een hele klus…
“Ik zal je eerlijk vertellen dat in Mexico zijn een bijzondere ervaring is. Het is hier behoorlijk warm. Omdat we behoorlijk op hoogte zitten, ben je hier snel buiten adem en voel je je licht in het hoofd. Daarnaast hebben we flink last gehad van de jetlag. Dat had als voordeel, omdat we niet konden slapen, dat we de satelliet op onze hotelkamer in elkaar gezet hebben.”

Een satelliet die naar beneden gaat vallen. Waar zit de grootste uitdaging?
“De manier waarop de satelliet gaat vallen. Blijft het in dezelfde positie vallen zoals het onder de drone hangt? Gaat het tuimelen? Komt het ondersteboven? Daar hebben we allerlei scenario’s voor bedacht. Daarom hebben we het model ook uitgerust met de vleugels om de val te kunnen sturen. Maar we hebben ook allerlei tweaks gedaan. Of anders gezegd: we hebben overbodigheden toegevoegd. Zeg maar systemen die iets over kunnen nemen als het primaire systeem niet werkt. We wilden voorkomen dat als één subsysteem uitviel, dat daarmee de hele missie teloor zou gaan.”

En dan wordt op het voetbalveld, waar het gehouden werd, de satelliet naar vierhonderd meter hoogte gebracht…
“Ja, super spannend. Eén van de teamleden stond met een ontvanger in de handen om op de laptop data van de satelliet te ontvangen, een ander filmde de missie en weer anderen hadden een back-upfunctie. En uiteindelijk gebeurt dan dat waar je altijd voor gevreesd hebt. De satelliet valt en er gebeurt helemaal niets. Waarbij het uiteindelijk in honderd stukjes uiteen spat.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Wat ging er mis? Hebben jullie daar al onderzoek naar kunnen doen?
“Dat wordt een technisch verhaal, maar het heeft te maken met een visdraad en een metalen draad. Een visdraad zorgde ervoor dat de vleugels en de pootjes bij elkaar gehouden werden. Op bepaalde hoogtes had het metalen draad, dat warm ging worden, het visdraad door moeten branden. Dat is niet gebeurd. We hebben het tientallen keren getest. En we vermoeden dat het visdraad te strak is aangetrokken, waardoor het niet goed functioneerde.”

Zijn jullie teleurgesteld?
“Natuurlijk is er teleurstelling. Maar we zijn ook trots. Trots dat we hier zijn, dat we meegedaan hebben en dat we zo goed mogelijk hebben proberen te presteren. Als team zijn we echt naar elkaar toegegroeid. En we denken dat we het maximale gedaan hebben. We hebben bijvoorbeeld veel contact gehad met SRON, het Nederlands instituut voor ruimteonderzoek. Daar hebben we ontzettend van geleerd. Maar helaas niet met het resultaat dat we wilden.”

Je klinkt ontzettend gepassioneerd. Het verlies van de satelliet is dan een teleurstelling. Maar willen jullie hier wel mee doorgaan?
“Daar twijfelen we nog over. De competitie is heel leuk. Er is een goede sfeer en iedereen is heel begripvol. En het is ook een hele mooie kans om hier de Mexicaanse sfeer te mogen proeven. Maar tegelijkertijd liggen de standaarden hier wel op een ander niveau dan bij ons. In Nederland moet je aan alle regulaties voldoen, terwijl ze hier genoegen nemen met teams die aan drie van de twintig regulaties voldoen. Dat vinden we jammer. Dus het zou een eenmalig project geweest kunnen zijn, waarbij we een bak aan ervaring meenemen naar onze toekomstige uitdagingen. Maar het kan ook zijn dat we meegaan doen aan een competitie in West-Europa, waar er wat strenger op de regulaties gelet wordt.”

Jullie zijn op dit moment nog in Mexico, waarbij ik op de achtergrond veel bedrijvigheid hoor. Hoe zien de komende dagen eruit?
“We lopen op dit moment op straat en hebben zojuist een bezoek gebracht aan de Nederlandse ambassade om over ons project te vertellen. Vandaag en morgen zijn we nog in Mexico-Stad. Donderdag hopen we te arriveren in Groningen. En ik weet zeker dat we dan terug kunnen kijken op een fantastische week met geweldige ervaringen.”