Interview in Hello Goodbye maakt Stadjer landelijk bekend

Van een onbekende Groningse jongen is hij sinds de uitzending van het tv-programma Hello Goodbye ineens een bekende Stadjer geworden die op straat herkend wordt. Het verhaal dat Mart Ribberink vertelt maak ’s lands breed indruk. “Het is denk ik heel belangrijk om hierover te praten.”

“Ja, echt bizar”, zegt Mart als hem de aantallen voorgelegd worden van het aantal views dat het filmpje op Facebook kreeg. Anderhalf miljoen kijkers, 23.000 likes en honderden mensen die de moeite namen om op het verhaal te reageren. “Ik wist uiteraard dat het uitgezonden werd op de nationale televisie maar dat het zoveel impact zou hebben. Enkele dagen na de uitzending toen het al zestigduizend keer bekeken was appte mijn moeder mij ‘joh het gaat helemaal viral!'”

Opvul-momentje in het programma
Het is begin september als Mart naar Schiphol afreist om daar zijn moeder als verrassing te verwelkomen omdat hij haar twee maanden niet gezien heeft. In de aankomsthal loopt hij de redactie van Hello Goodbye tegen het lijf die met Mart een leuk opvul-momentje denken te hebben. “Op een gegeven moment zeg ik tegen Joris Linssen dat mijn moeder er altijd voor me is geweest, ook in moeilijkere perioden. En logisch ook dat hij dan doorvraagt want hoezo moeilijkere perioden. Op dat moment dacht ik, ach, wat maakt het ook uit, ik ben er sowieso erg open over.”

“Ik dacht oprecht dat ik in de jongenskleedkamer thuis hoorde”
Mart werd geboren als meisje maar kreeg op jonge leeftijd al het idee dat er iets niet klopte. “De eerste keer was ergens in groep 3 op de lagere school. Ik werd de jongenskleedkamer uitgestuurd terwijl ik oprecht dacht dat ik daar thuishoorde.” In de jaren die volgen komt langzamerhand het besef dat Mart in een verkeerd lichaam zit. “Ik heb me altijd een jongen gevoeld. Ik weet nog goed dat ik hier door de straat liep en daarbij een beetje stoer probeerde te lopen. Toen dacht ik hoe ga ik zoiets later eigenlijk doen als ik vrouw ben?”

Een feest der herkenning
Moeilijke perioden waarbij Mart soms diep in de put zit worden dankzij zijn moeder doorbroken. “Ik heb het altijd ontkend. Ja, ik droeg graag jongenskleren en ik voelde mij meer jongen dan meisje, maar om daar voor uit te komen dat was heel lastig.” Op een avond kijkt men in de woonkamer naar het televisieprogramma Hij is een zij. “Op een gegeven moment zegt mijn moeder tegen mij ‘dit zal vast een feest der herkenning zijn’. Tjah, en toen kon ik gewoon niet meer terug.”

Mart zit op dit moment in een transitie waarbij hij het vrouwenlichaam verruilt voor dat van een man. “De borstverwijderende operatie heb ik inmiddels gehad en afhankelijk van de resultaten overweeg ik om de transitie de komende jaren voort te zetten tot ik echt een man ben.”

Een voorbeeld zijn voor andere transgenders
Het verhaal dat out of the blue verteld wordt in het programma maakt indruk op de kijkers. ‘Wat ben je een mooi spontaan en open mens’ tot ‘Wij hebben met bewondering en een grote lach op ons gezicht zitten kijken’. “Ik word nu gewoon op straat herkend, en het is super dat de reacties zo positief zijn. Ik vind het ook niet erg om een boegbeeld te zijn. Ik wil wel een voorbeeld zijn voor andere transgenders. Ik ben nu echt super gelukkig en ik voel me helemaal prima, maar dat is natuurlijk ook wel eens anders geweest.”