De omstandigheden om de maansverduistering van zondagavond te bekijken waren niet eenvoudig. Toch lukte het fotograaf Gijs Bouman van Beeman Productions om de verduistering goed in beeld te brengen.
Gijs, hoe heb je dit aangepakt?
“Deze dag stond al een tijdje in mijn agenda omcirkeld. Ik vind dergelijke verschijnselen zoals een maansverduistering prachtig om te zien. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor het noorderlicht, de Perseïden-sterrenregen in augustus en het bekijken van planeten. Als zich dan een volledige maansverduistering voordoet, op het moment dat we ook een volle maan hebben, dan wil ik daarbij zijn. Maar waar ga je staan? Dat was toch wel een dingetje.”
Wat is een maansverduistering?
Een maansverduistering treedt op wanneer de aarde precies tussen de zon en de maan in staat. Hierdoor valt de schaduw van de aarde op de maan, waardoor het licht van de zon de maan niet kan bereiken. Afhankelijk van de uitlijning kan de maan gedeeltelijk of volledig in de schaduw van de aarde verdwijnen. De volgende gedeeltelijke maansverduistering die vanuit Nederland goed te zien is, vindt plaats op 31 december 2028.
De omstandigheden waren lastig, hè?
“De verduistering begon rond 20.15 uur. Dat is het moment dat de maan opkomt in het oosten. Dus in het westen heb je de zon die ondergaat, en aan de oostkant heb je de maansverduistering. Hoe breng je dat in beeld terwijl het nog niet volledig donker is? Ik heb gezocht naar een locatie waar ik vrij zicht had op de oostelijke hemel. Ik koos ervoor om naar het voormalige dorpje Oterdum te rijden. Dit dorpje is in de jaren zeventig volledig afgebroken vanwege de verbreding van de zeedijk van de Eemsmonding, die op deltahoogte moest worden gebracht. In de buurt van dit dorpje heb je de Oterdummer Pier. Op deze zeedijk heb je een mooi uitzicht.”
Tekst gaat verder onder de foto’s:
Je arriveerde daar rond 20.00 uur en je was niet de enige, hè?
“Daar heb ik me echt over verbaasd. Er waren zeker 25 mensen op de dijk. Onder hen zo’n vijf tot acht professionele fotografen die met dure apparatuur naar het oosten stonden te turen. De andere aanwezigen waren belangstellenden. Ze hadden het nieuws over de maansverduistering meegekregen en dachten, net als ik, dat dit een goede plek zou zijn. Waar de mensen geen rekening mee hadden gehouden, was de forse wind. Zelf maak ik gebruik van een stevig statief, waar ik ook mee kan filmen. Andere fotografen hadden een lichter statief bij zich, dat door de wind niet stabiel bleef staan. Een aantal van hen probeerde bijvoorbeeld met een rugzak meer stabiliteit te creëren.”
En dan de verduistering…
“Van tevoren had ik er al een beetje een hard hoofd in. Ik reed naar Oterdum, en ik zag aan de oostelijke hemel best wel wat bewolking. Om 20.15 uur had de maansverduistering moeten beginnen, maar er was niets te zien. Om 20.30 uur bleef de hemel nog steeds leeg. Eén van de aanwezigen, die ik toevallig kende, hield het voor gezien en ging naar huis. Even later dacht ik, ik ga een grapje uithalen. Ik maak een foto en met behulp van AI plaats ik daar een maansverduistering in. Dus ik maak die foto, en terwijl ik hem wil gaan bewerken denk ik: verrek. Ik zie de verduistering! Wat ik op dat moment nog niet met het blote oog kon zien, zag mijn camera al wel. Kort daarna werd het ook met het oog zichtbaar en heb ik alsnog een aantal hele mooie foto’s kunnen maken.”
Nu hoor ik je iets zeggen over AI. Je deelt toch geen bewerkte foto’s met ons, hè?
“Haha, nee, absoluut niet. Dan zou ik mijn naam als fotograaf te grabbel gooien. De foto’s die je ziet heb ik gemaakt met mijn systeemcamera. Makkelijk was het niet. Mijn camera wilde eerst niet goed focussen. Door voor handmatige focus te gaan, lukte het uiteindelijk om het vast te leggen. Ik ben er blij mee. Wat ik al zei, zoiets zien en meemaken, dat is bijzonder. Daar wil ik bij zijn. En op zo’n dag leer je ook dat geduld hebben loont. De omstandigheden waren in het begin slecht, maar uiteindelijk komt er dan toch een prachtige verduistering tevoorschijn. Een cadeautje van Moeder Natuur. Gratis en voor niets. Mooi toch?”
