De Zwervers viert negentig jaar scouting in Denemarken: “We zijn echt niet de hele dag bezig met knopen leggen”

Scoutingvereniging De Zwervers bestaat dit jaar negentig jaar en vierde dat onlangs met een lustrumkamp in het Deense Aabenraa. Maar hoe populair is het anno 2025 om lid te zijn van een scoutingvereniging? Een gesprek met Sarah (18) en Hannah (13) Prins, die al vanaf jonge leeftijd actief zijn bij de scouting.

Sarah en Hannah, hoe hebben jullie het gehad in Denemarken?
“Het was echt superleuk. Heel gezellig,” (Hannah:) “Voor mij was het het eerste kamp buiten Nederland. De afgelopen zomers ging ik met mijn groep op kamp in ons eigen land, wat dit heel bijzonder maakte. Sarah is al eerder op kampen in het buitenland geweest, dus voor haar was het iets minder bijzonder. Maar natuurlijk, als je hoort dat het lustrumkamp in Denemarken plaatsvindt, op een plek die je niet kent, dan kijk je daar enorm naar uit. Het leeft echt in de vereniging.”

Hoe bedoelen jullie dat?
“Je hebt binnen de scouting verschillende speltakken. Dit zijn leeftijdscategorieën waarin kinderen en jongeren op een speelse manier kennismaken met de scoutingprincipes. De bevers zijn bijvoorbeeld kinderen in de leeftijd van 5 tot 7 jaar, de welpen zijn 7 tot 11 jaar. Daarna komen de scouts, explorers en de stam. Normaal ga je in de zomer op kamp met je eigen groep. De oudere groepen moeten daarbij alles zelf regelen. Er is een bepaald budget en daarmee moet je het kamp organiseren. Dat is leuk en uitdagend. Maar bij dit lustrumkamp, waarbij alle groepen op dezelfde plek waren, wordt alles voor je geregeld. Je kunt het een beetje vergelijken met een all-inclusive reis.”

Scoutingvereniging De Zwervers
Scoutingvereniging De Zwervers werd opgericht in januari 1935 en heeft de laatste jaren de wind vol in de zeilen, waardoor het nu ruim tweehonderd leden heeft. Dit heeft geleid tot een forse wachtlijst. Voorzitter Jasper Somsen verklaart: “Ook wij merken de alsmaar groeiende populariteit van scouting. Bij scouting ben je nog ‘echt’ buiten en doe je de dingen die je op school niet leert. We gaan kamperen, stoken vuur, spelen buiten, je ontwikkelt je sociale en leiderschapsvaardigheden en je wordt bovenal onderdeel van een hechte groep. Enkele jaren op de wachtlijst staan voordat je mag komen kijken, is daardoor helaas niet meer ongebruikelijk. Jammer, want we zouden zo graag elk kind het plezier en de uitdaging van scouting willen bieden. Nieuwe vrijwilligers zijn daarom altijd van harte welkom om contact op te nemen en te komen kijken.”

Hoe zag het kamp eruit?
“Vanuit Groningen zijn we met een grote bus naar Denemarken gereden. Aabenraa ligt in Zuid-Denemarken, in Jutland, aan het Aabenraa Fjord aan de Kleine Belt. We zaten iets buiten de stad. Om op de plek van het kamp te komen, moesten we met de bus via een klein paadje door het bos. Vervolgens kwamen we op een plek met verschillende huisjes, een groot gebouw waar gekookt kon worden en een zaal waar we konden eten. Er waren vier velden waar we onze tenten konden opzetten. Hannah sliep met zes personen in een tent, waarvan ze zelf de indeling mochten maken. Ik zit bij de explorers en dan heeft ieder zijn eigen tent.”

Nu herinner ik me van schoolkampen, waarbij je ook samen in tenten sliep, dat er van slapen weinig terechtkwam…
“Haha. Dat was hier ook zo. Natuurlijk slaap je wel, maar je slaapt minder goed dan thuis in je eigen bed. Dat hoort ook een beetje bij het kamp.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Nu heb ik me laten vertellen dat het koken ook op een bijzondere manier ging, toch?
“Dat klopt. (Hannah:) Ik zit bij de scouts en wij koken altijd zelf. (Sarah:) Wij zijn wat luier. Wij koken niet op haardvuur, maar op aardgas. (Hannah:) Normaal slaan we dan een aantal palen in de grond, die we gebruiken voor een vuur om op te koken. Er zaten echter veel stenen in de grond, waardoor palen in de grond slaan geen optie was. We hebben het daarom opgelost door een driepoot te plaatsen, waardoor er een stevig fundament ontstond voor onze keuken. De ingrediënten waren overigens gekocht door de leiding; wij hoefden het alleen maar te bereiden.”

Wat eten jullie dan zoal?
“Een gerecht dat echt bij ons hoort, is pasta/pesto. Dat is heel basic en makkelijk te bereiden. Maar we hebben ook wraps gegeten en er stond een avond curry op het menu. De een na laatste avond mochten we het zelf bepalen. We zijn toen naar een supermarkt in een dorpje even verderop gegaan. We hadden een budget meegekregen en op basis daarvan moesten we een maaltijd zien samen te stellen. En eigenlijk is dit superleuk. Ook heel erg leerzaam. Je leert namelijk om zelf te koken. Van de leiding krijg je uitleg, maar je moet het zelf doen. Hoe snijd je iets? Hoe bereid je iets? En daarbij help je ook elkaar. De groep die aangewezen wordt om de maaltijd te bereiden noemen we een ‘patrouille’. Samen probeer je er iets van te maken. En je wilt het ook goed doen, want als het mislukt, heeft de hele groep geen eten.”

Mislukt het weleens?
“Tijdens het kamp in Denemarken ging het supergoed. Maar op eerdere kampen is er weleens iets mislukt. Bijvoorbeeld het koken van rijst. Er was toen te veel water toegevoegd. Dan krijg je een heel vreemd resultaat. Maar ook daar leer je weer van.”

Jullie zijn zeven dagen in Denemarken geweest. Hoe zag jullie programma eruit?
“(Hannah:) Ik heb deelgenomen aan een hike van twee dagen. Een hike is een lange wandeling door de natuur, waarbij we een wat ruiger terrein hebben verkend. We hebben overnacht in een shelter, waarbij we op matjes sliepen. Dat was best wel spannend, omdat je dan echt in de natuur bent. Nadeel was dat er ontzettend veel teken waren. Die waren echt heftig op zoek naar mensen. We hebben ook een dag ge-lasergamed en we hebben heel veel spellen gespeeld. Vaak speelden we die per groep. (Sarah:) En wij zijn naar Kopenhagen geweest, waar we de stad hebben verkend. Dat was heel leuk. We zijn daar ook een nacht gebleven en dat was een leuke afwisseling, omdat je op die manier ook op een andere plek kwam die je kon verkennen.”

Tekst gaat verder onder de foto’s:

Nu zijn jullie beiden lid geworden van een scoutingvereniging. Hoe is dat zo gekomen?
“Ik denk dat we dan vooral naar onze vader moeten kijken, die ook altijd bij een scoutingvereniging is geweest en daar heel goede herinneringen aan bewaart. (Sarah:) Zelf zat ik op turnen, maar dat beviel mij niet helemaal. Het paste niet. Mijn vader opperde toen het idee om scouting te proberen. Nou ja, proberen kan altijd. En eigenlijk paste dat heel goed. (Hannah:) Ik was op dat moment 7 jaar en ben eigenlijk daarin meegegaan. Ik maakte heel snel vrienden en vriendinnetjes. (Sarah:) En die vriendschappen zijn ook heel hecht. Je hebt er een groot deel van je leven profijt van, en dat is heel prettig. Onze vader heeft bijvoorbeeld nog altijd vrienden die hij regelmatig ziet, die hij vroeger bij scouting heeft leren kennen.”

Maar om daarop door te vragen: je zegt dat turnen niks voor je was. Wat heeft turnen niet wat scouting wel heeft?
“Turnen trekt een bepaald type mensen aan. Je bent onderdeel van een vereniging, maar uiteindelijk gaat het om je individuele prestatie. Jij moet scoren, jij moet beter worden. Dat beviel mij niet zo. Scouting heeft een heel andere inrichting: je bent lekker buiten, je werkt samen met je leeftijdsgenoten om tot het beste resultaat te komen. Het koken is al als voorbeeld genoemd, maar dat geldt bijvoorbeeld ook voor spellen. Het is niet een team, maar een soort familie voor mij. Het gaat niet om een individuele prestatie, maar om wat je samen als groep bereikt. Het draait om samenwerken, om elkaar vertrouwen en om voor het beste resultaat te gaan. (Hannah:) Als je om hulp vraagt, staan je vrienden en vriendinnen gelijk voor je klaar. Dat is heel fijn.”

Hoe reageren klasgenoten als ze horen dat je bij de scouting actief bent?
(Hannah:) “Ik zit op een school met allemaal ‘fatbike-kinderen’, zoals ik het noem. Bij de jaarlijkse introductie wordt gevraagd wat je hobby’s zijn, en dan vertel ik dat ik op scouting zit. Daar wordt eigenlijk alleen maar heel leuk op gereageerd. (Sarah:) Ik zit op een mbo-school in de stad en heb gemerkt dat er meerdere klasgenoten ook op scouting zitten. Dus we kletsen daar weleens over. Over het algemeen wordt er heel positief op gereageerd.”

Veel leeftijdsgenoten kiezen voor een voetbal- of tennisvereniging. Waarom zouden zij scouting moeten overwegen?
“Omdat het superleuk is. Er leeft een bepaald stigma dat we de hele dag bezig zijn met knopen leggen. Ik heb geen idee of dat vroeger zo was, maar het is in ieder geval een beeld dat niet klopt voor de scoutingverenigingen van vandaag de dag. Samen als groep doe je hele leuke dingen. Je hebt de kampen, maar ook de activiteiten doordeweeks, waarbij we elke week een opkomstmoment hebben. En het is ook best wel populair, hè? Ik weet dat er bij onze vereniging een wachtrij is. Dat zegt heel veel.”

Stel dat jongeren dit artikel lezen en twijfelen of ze zich moeten aansluiten bij een scoutingvereniging. Wat zou jullie advies zijn?
“Gewoon doen. Ga het gewoon proberen. Bij ons is er de mogelijkheid dat je vier keer mee kunt kijken om te ervaren of het wat voor je is. Onze ervaring is dat je heel snel duidelijkheid zult hebben of het klikt. En wat al aan de orde is gekomen, je maakt hele hechte vriendschappen. We moeten natuurlijk ook eerlijk zijn. Na een week kamp zijn we echt wel blij dat we weer naar huis mogen. Het is dan echt even klaar. Maar als je elkaar de week daarop weer ziet op de vereniging, dan merk je wel dat er wat veranderd is. Dat je hechter bent geworden.”

Dit lustrumkamp wordt alleen tijdens jubileumjaren georganiseerd. Volgend jaar moeten jullie zelf weer een kamp organiseren. Waar hopen jullie dat de reis volgend jaar naartoe gaat?
“(Sarah:) Dat klopt niet helemaal. Het klopt dat wij onze kampen zelf moeten organiseren. Bij Hannah wordt dit door de leiding bedacht. Maar om je vraag te beantwoorden: België. Maar ook Duitsland is goed. Dat zijn mooie landen en het voordeel is dat je de taal vrij goed verstaat. Je kunt je vrij eenvoudig verstaanbaar maken. In Denemarken was dat wel een probleem. In een supermarkt vroeg een mevrouw iets. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ze nu precies vroeg. Het Deens is wat dat betreft echt een heel andere taal, haha.”