Corrie Goes: Held van de Esserberg

Cornelis Goos, beter bekend als Corrie Goes, was kleermaker in Haren. In zijn vrije tijd voetbalde hij bij Be Quick op de Esserberg. Tijdens de bevrijding van Haren op 14 april 1945 zou juist die plek, de Esserberg, de plaats worden waar hij zijn laatste adem uitblies. 

Op de Esserberg spreken we met Dick Osinga, oud-voorzitter van Be Quick, die het verhaal van Goes als geen ander kent. “Corrie Goes was op voetbalgebied geen hoogvlieger. Hij begon bij de jeugd en speelde daarna ook bij de senioren, op een bescheiden niveau. Maar volgens de verhalen was hij een bevlogen lid van de vereniging”, vertelt Osinga.

Op 13 april 1945 trokken de Canadezen langzaam op vanuit Onnen richting Haren. Familiehotel Paterswolde werd door de geallieerden ingenomen als uitvalsbasis. Van daaruit werd de bevrijding van zowel Haren als Groningen voorbereid. De 26-jarige Corrie Goes besloot met de Canadezen mee te gaan op een tank. “Vanaf de Kerklaan kwam Corrie richting de Esserberg, terwijl de Duitsers vanaf de Esserweg deze kant opkwamen”, vertelt Osinga. “Er ontstond een vuurgevecht waarbij Corrie gewond raakte en overleed.”

Op 19 april werd Goes begraven op begraafplaats De Eshof in Haren. Zijn graf is daar nog steeds te bezoeken. De Groninger Oranjebode plaatste destijds een artikel op de voorpagina over zijn begrafenis (zie foto hieronder). Corrie Goes werd daarin door de plaatselijke commandant geprezen als een dappere strijder en harde werker.

De Esserberg was tijdens de Tweede Wereldoorlog het toneel van meerdere gevechten. De bunker naast de kantine van Be Quick herinnert nog altijd aan die tijd. “De Duitsers zaten zelfs onder onze tribune. Ze sliepen daar, en na de oorlog was het een grote ravage”, aldus Osinga.

Bij renovaties of de aanleg van nieuwe velden worden nog steeds materialen uit de oorlog aangetroffen. Op de plek waar Corrie Goes volgens de overlevering is gesneuveld, werd een oud tankwiel met as gevonden. “Dat moet wel van de tank van Corrie zijn geweest”, zegt Osinga. “We wilden het tentoonstellen bij de kantine, maar toen ik de volgende dag terugkwam, was het wiel al meegenomen. Waarschijnlijk voor oud ijzer, helaas.”