“Als team worden we steeds beter, wellicht zitten de Olympische Spelen er over vier jaar wel in”

Met het verlies vrijdagavond tegen Zweden is de Olympische droom van de Nederlandse ijshockeysters uiteengespat. Toch oogt Marée Dijkema uit Groningen the day after niet teleurgesteld.

Hoi Marée! Tegen Zweden werd het gisteravond 8-0. Eerder verloren jullie van Denemarken. Het lijkt me dat jullie vanochtend met een kater wakker zijn geworden …
“Dat valt mee. Aan de ene kant ben je natuurlijk teleurgesteld. Aan de andere kant hebben wij onszelf altijd gerealiseerd dat we niet naar Zweden kwamen om hier even te gaan winnen. We waren de underdog. Waarbij we ons ook realiseren dat überhaupt tegen Zweden mogen spelen al een hele prestatie is. Het Zweedse ijshockey behoort namelijk echt tot de wereldtop. Dus de teleurstelling is inmiddels wel verdwenen.”

Hebben jullie tijdens de wedstrijd momenten gehad dat jullie dachten: hier is wel wat mogelijk?
“Als je puur naar de uitslag kijkt, 8-0, dan hebben we op basis daarvan weinig in de melk te brokkelen gehad. Maar als we naar de hele wedstrijd kijken, dan hebben we het als team best wel goed gedaan. Kijk, je moet je duidelijk realiseren dat wij niet op hetzelfde niveau spelen als Zweden. We hebben ook niet dezelfde opleiding gehad. Maar dat het tien minuten duurt voor het eerste doelpunt valt, daar mag je gewoon trots op zijn. Verdedigend hebben we goed gepresteerd, maar de puck tegenhouden lukt niet altijd.”

Was de teleurstelling na de wedstrijd tegen Denemarken, waarbij het 3-1 werd, wellicht groter?
“Absoluut. In die wedstrijd hadden we meer kansen. Na afloop hadden we als team ook het gevoel dat er meer uit te halen was. In de slotfase werd daarom onze keepster gewisseld voor een extra speler. Net op dat moment krijgen we de 3-1 om de oren. Dat is zuur. Aan de andere kant. Tijdens het wereldkampioenschap, dat in China werd gehouden, hebben we ook tegen Denemarken gespeeld. Toen verloren we met 6-1. Als je kijkt naar die ontwikkeling, dan zie je een stijgende lijn. Dat is positief.”

Door het verlies zit een ticket naar de Olympische Spelen er niet meer in. Maar wellicht dat het in 2030 wel lukt?
“Op dit moment ben ik 24 jaar oud. In principe zou ik nog een ronde mee kunnen doen. Maar ik ben wel afhankelijk van andere factoren. Stel dat er veel goede en jonge spelers instromen, dan kan het wellicht zijn dat mijn plek ter discussie wordt gesteld. Aan de andere kant, het zou kunnen. Als team hebben we de weg omhoog gevonden. In de prestaties zit een stijgende lijn. Daarom zijn we ook trots dat we voor deze Olympische Spelen tot de hoogste voorrondes zijn gekomen.”

Morgen wacht er nog een wedstrijd tegen Noorwegen. Wat is de doelstelling?
“We hebben niets meer te verliezen. En dat geldt ook voor Noorwegen. In het verleden hebben we twee keer eerder tegen ze gespeeld, waarbij we elk een keer hebben gewonnen. Ik denk dat het een interessante ontmoeting wordt, waarbij beide teams de mogelijkheid krijgen om te laten zien wat ze kunnen. Wellicht krijgen jonge spelers een kans? We hebben echter nog geen bespreking gehad over hoe we de wedstrijd morgen gaan aanpakken.”

Tot slot. Afgelopen herfst keerde je terug naar GIJS. Maar inmiddels ben je alweer vertrokken. Hoe zit dat?
“Ik vond het heel erg leuk bij GIJS. Maar ik speelde in het mannenteam. In dit team ging ik de één-op-één duels uit de weg. Om de simpele reden dat mannen veel sterker zijn. Daarom wilde ik weer naar een vrouwencompetitie. Tegenwoordig speel ik in Oostenrijk. Ik krijg in dit team veel speeltijd, waarbij de doelstelling is dat ik zoveel mogelijk punten pak. Ik heb het er naar mijn zin. En er ligt een mooie uitdaging, omdat daar binnenkort de play-offs beginnen.”