Nachtportier ziet Groningse nacht veranderen: “De normalisering van drugs vind ik soms echt absurd”

Michiel werkt als hoofdportier bij De Drie Gezusters. Al bijna twee decennia is hij verantwoordelijk voor de veiligheid van een van de grootste cafés van Europa. Hij zag de Groningse nacht verschuiven van drank naar drugs, van joligheid naar meer agressie. Om een beter beeld te krijgen van wat zich buiten het zicht van de meeste bezoekers afspeelt, liepen we een weekend met hem mee.

De klok slaat acht uur als Michiel (die liever zijn achternaam anoniem houdt) zijn ronde begint. Nooduitgangen worden gecontroleerd, brandblussers nagekeken en het barpersoneel begroet. Op basis van het publiek dat binnenstroomt, probeert hij de avond alvast in te schatten. “Dat werkt heel preventief,” zegt hij nuchter.

Van drankje naar pilletje

De horeca onderging de afgelopen twintig jaar meerdere verschuivingen, vertelt Michiel. “Het rookverbod was zo’n kantelpunt. Ineens stonden mensen buiten, waar zich ook weer andere dynamieken ontwikkelden.” Daarnaast noemt hij de verhoging van de minimumleeftijd voor alcoholverkoop, gestegen drankprijzen en toenemende regeldruk. Toch springt één ontwikkeling er voor hem uit: de toename van drugsgebruik.

“Inmiddels lijken veel mensen niet meer te beseffen dat het verboden is om pillen of joints bij je te hebben,” zegt Michiel. “Dat we het hier gedogen, betekent niet dat je jointjes mee naar binnen mag nemen.” Volgens hem is het gebruik dermate genormaliseerd dat bezoekers verbaasd reageren wanneer ze worden aangesproken. “Dat vind ik zorgelijk.”

In zijn werk komt hij geregeld middelen tegen. “Als we vermoeden dat iemand gebruikt heeft, fouilleren we. En als we drugs aantreffen in hoeveelheden die op dealen wijzen, schakelen we de politie in.” Zo werd die avond een Duitse bezoeker aangesproken vanwege verdacht gedrag. Bij controle kwam een zakje cocaïne tevoorschijn. “We hebben hem de keuze gegeven: eerlijk zijn en gaan, of de politie erbij. Hij koos voor het eerste.”

Aangetroffen drugs gaan in de drugskluis

Agressie en wapens

Naast drugs signaleert Michiel ook een toename in agressie. “Mensen hebben sneller een reden tot discussie. Soms speelt er iets kleins, en dan komt er opeens een hele lading uit.” Volgens hem ligt dat deels aan de maatschappij. “Er zijn grotere verschillen, spanningen, frustraties.”

Ook wapens komen vaker voor. “We doen nu meer tassencontroles, en we fouilleren vaker,” zegt hij. “En het levert ook vaker iets op. Dat zet je aan het denken.” Zelf maakte hij eens een steekincident mee tijdens een evenement elders in de provincie. “Een jongen lag met twee slagaderlijke bloedingen op de grond. Ik heb eerste hulp verleend. Gelukkig heeft hij het overleefd. Hij is me later nog persoonlijk komen bedanken.”

“Je moet het karakter ervoor hebben”

Wat maakt een goede portier? “Je moet een bepaalde uitstraling hebben,” zegt Michiel. “Dat betekent niet automatisch: breed, kaal en een boksershoofd. Het gaat om kalmte, overzicht, geduld en communicatieve kracht.” Dat is ook zichtbaar binnen zijn team. Tim, een kleinere collega, lijkt juist op zijn empathie en autoriteit te worden gewaardeerd. “Hij kent iedereen,” glimlacht Michiel.

Links Michiel, rechts Tim

Elke confrontatie wordt vastgelegd. In een logboek houdt Michiel bij wie is verwijderd, of er wapens of drugs zijn gevonden, en hoe bepaalde conflicten zijn verlopen. “Dat is belangrijk voor de veiligheid én de verantwoording.”

Toch zijn de nachten lang. De werkdag begint rond 20.00 uur en eindigt vaak pas om 03.00. “Soms gebeurt er bijna niks. Dan is het vooral wachten, staan, observeren. Daar kun je ook goed moe van worden.”

Meer dan alleen beveiliging

Ondanks alles is Michiel enthousiast over zijn werk. “Ik voel me echt onderdeel van deze plek. Ik word altijd goed ontvangen. Het is voor mij geen moetje in het weekend, maar een magje.” Ook de kameraadschap binnen het team speelt daarbij een rol. “Je maakt van alles mee, en dat doe je samen. Je moet op elkaar kunnen bouwen.”

Tim sluit zich daarbij aan: “De reuring, het contact met mensen, dat maakt het superleuk. We hebben hier liefdes zien opbloeien, huwelijken zien stranden. Dit is een plek vol met verhalen.”